Koningsalbatros kolonie

Zoals eerder gezegd vermijden we grote steden, dus woensdag benaderen we Dunedin rustig door eerst naar het schiereiland te gaan, Otago Peninsula. De camping ligt in Portobello die we bereiken via een 15 kilometer lange slingerweg langs het water, Otago Harbour. Deze weg doet ons denken aan de westkust van de Coromandel op het Noorder-eiland. Nu moet Dirk wel een keer actief rijden met veel scherpe bochten. Aan de linkerkant, waar ik zit, is direct het water zonder een vangrail.

Dit schiereiland is bekend om zijn kolonie koningsalbatrossen en de geel-oog-pinguïns. De pinguïns hebben we al eerder gezien dus we gaan met de camper naar de albatrossen op Taiaroa Head, 10 kilometer verderop. Bij aankomst zien we al enkele albatrossen zweven, maar om ze echt goed te kunnen zien gaan we mee met de rondleiding.

Deze broedplaats van de koningsalbatros is sinds 1951 beschermt gebied. Daarvoor zijn hier wel eens eieren gevonden maar door te veel verstoringen van mensen en roofdieren, kwamen deze eieren niet uit. Er heeft rond 1900 een aantal jaren een fort gestaan op deze heuvel ter verdediging van de haven.

In mijn reisboek uit 2005 staat dat er 17 paartjes broeden, maar dat zijn nu al 33. Als we naar het observatorium lopen zweven de enorme vogels met een spanwijdte van 3 meter vlak bij ons langs. Je ziet ze niet aankomen vanachter de heuvel en ze gaan snel. Ze kunnen zelfs snelheden halen tot wel 120 km per uur, maar dat is natuurlijk op open zee.

De broedparen leggen 1 keer per 2 jaar een ei en na 11 weken broeden doet het kuiken er 3 dagen over om uit het ei te komen. De kuikens die onder de ouder zitten van de vier broedparen die wij nu  kunnen zien, zijn 2 weken oud. Als een ouder gaat staan kunnen we een wit pluizebolletje op de grond zien. Het is ongelofelijk hoe zwaar die kuikens nu zijn en nog worden. Met twee weken wegen ze al een kilo en na zeven maanden zelfs 10 tot 12 kilo. Om te kunnen vliegen zijn ze dan te zwaar en moeten ze afvallen tot 8 kilo. Als ze uiteindelijk uitvliegen komen ze de eerste 5 jaar niet meer op vaste grond, maar ze vliegen via Argentinië, Zuid Afrika en Australië terug naar Nieuw-Zeeland.

De gemaakte actiefoto’s van de zwevende albatrossen vanuit het observatorium zijn mislukt door het zonwerende bruine plexieglas. Op het filmpje van Dirk kun je het kuiken zien.