Dunedin

Dunedin is de tweede grote plaats op het Zuider-eiland betreffende het aantal inwoners. Volgens Google zijn dat er 113.000 en is dus vergelijkbaar met Ede. Zaterdag, overmorgen, treedt hier Robbie Williams op en eind maart Ed Sheeran en dan houdt onmiddellijk de vergelijking met Ede op.

De stad ligt uitgewaaierd over verschillende heuvels en heeft de steilste straat ter wereld. Highway 1 loopt dwars door de stad met de nodige stoplichten. Als we bij de supermarkt parkeren blijken we midden in het centrum te zijn. We zien direct het bekende meest gefotografeerde treinstation ter wereld liggen. Voor onze wandeling door het centrum neem ik eerst een koffie met een zangzaad-koek op een ouderwets bloemenschoteltje. In deze stad zie ik niemand meer zonder schoenen lopen en ook de kledingstijl is veranderd. Er loopt veel kantoorpersoneel op straat en ze zijn te herkennen aan hun batch of werktas. Onder de vele toeristen zien we weinig backpackers.

Voor onze camper vinden we een betaalde parkeerplaats tussen het museum en het station, want bij de supermarkt mogen we alleen kort gratis parkeren, zo vertelde de parkeerwachter uitdrukkelijk aan Dirk. Het museum blijkt dan weer gratis te zijn! Het is interessant om te lezen en te zien hoe Dunedin is ontstaan. Portretten van de honderden pioniers hangen in een grote zaal gesorteerd per schip waarmee ze aankwamen vanuit Schotland en Engeland. Sommigen waren rijk en anderen op zoek naar een betere toekomst.

Het treinstation is overvol met Aziatische toeristen maar het is inderdaad prachtig van binnen en van buiten. Het duurt even voordat ik foto’s kan maken zonder storende toeristen. Dunedin heeft zelfs een kathedraal met daaromheen imposante gebouwen in de Victoriaanse stijl.

We zijn op tijd bij de camping die snel volloopt met campers. Het lijkt wel een meeuwenkolonie zo dicht staan we op elkaar. Vanavond gaan we uiteten en we nemen de bus naar het centrum. Op de terugweg wordt het een taxi nadat we op twee verschillende plekken tevergeefs op de juiste bus hebben staan te wachten.

Op vrijdagochtend gaat Dirk naar de afspraak met vakgenoten op de universiteit van Dunedin. De universiteit heeft een enorme diversiteit aan gebouwen. Degene waar we voor geparkeerd staan zien eruit als gezellige woonhuizen in plaats van onderdeel van de universiteit.

We laten Dunedin achter ons en rijden naar het noorden richting de Moeraki Boulders. Dit is een bijzonder geologisch fenomeen op het strand, wat we zaterdag gaan bewonderen. Eerst bijkomen in de zon op de camping.