Gravel en Lavendel

Aangezien de maandag ons onverwacht meer energie had gekost, besloten we dinsdag niet in een keer naar het bekende Tongariro National Park in het midden van het land te rijden. Dit Tongariro National Park ligt aan zuidkant van het Taupomeer. Vorige week waren we 2 nachten aan de noordkant van het Taupomeer in het gezellige Taupo. In het park liggen 3 hoge bergen: Tongariro  (1967m), Ngauruhoe/Mount Doom(2287m) en Ruapehu (2797m). Die willen wij ook gezien hebben.

Eerst rijden we vanaf Urenui op Highway 3 langs de kust en slaan dan rechtsaf naar weg 40. Op de kaart lijkt dit de kortste weg en dat grijze stukje op de kaart zal vast wel geasfalteerd zijn inmiddels. Natuurlijk gaat het op de eerste 16 kilometers van deze rustige asfaltweg in een prachtige omgeving prima. Af en toe een boerderij met vee in de heuvels. Dan verandert het wegdek toch in gravel en wordt het steeds smaller, waardoor je steeds meer gedwongen wordt midden op de weg te rijden. Aan de zijkant van de weg liggen vooral losse steentjes, waar je niet kunt rijden. Tot mijn grote schrik komt op een goed overzichtelijk stuk weg een grote vrachtwagen naar beneden met een lading boomstammen! Remmen, de losse steentjes insturen, rustig passeren en niets aan de hand. Maar…hoeveel vrachtwagens kom ik nog tegen en vooral waar? In plaats van rustig naar achterzittend tegen de rugleuning, zat ik alert rechtop en speurend bij iedere bocht naar een eventuele tegenligger. De schrik zat er goed in.

Na 20 kilometer gravelrijden over de heuvels, zonder tegenliggers, kwam een koffiestop in een lavendeltuin voor ons als een oase.

Taumarunui was het eerste plaatsje waar we boodschappen konden doen en tanken. Een paar kilometer verderop zijn we gestopt bij de camping langs de Wanganui rivier. Genoeg gereden voor  vandaag en mooi op tijd. Helaas zijn we daarna 3 uur bezig geweest om onze achterklep open te krijgen. De stoeltjes en het tafeltje hadden we er al uit, maar de zon scheen fel en ik wilde de luifel uitdraaien met de draaistang die nog achterin lag. Wrikken, knop induwen en dan trekken, met de sleutel in het slot en dan duwen en draaien, al het stof weg vegen en in het slot blazen, we kregen de achterklep niet meer open. Daar wordt je chagrijnig van! Moeten we straks de stoeltjes en het tafeltje zeker naast ons bed leggen. Opeens kreeg ik na een rustgevend kopje thee een ingeving. Als we het bed omhoog klappen kunnen we van binnen uit misschien het slot open krijgen. Bij gebrek aan gereedschap moest het keukenmesje het ontgelden. De punt brak af, maar de achterklep ging open. De stompe mespunt deed nu dienst als schroevendraaier om het slotje te demonteren. Drie veertjes sprongen eruit in het gras. Met mechanisch inzicht, geduld en samenwerking hebben we het slotje weer werkend gekregen.

Woensdag zijn we de hele dag op de camping gebleven, omdat Dirk moest werken. Het is een heerlijke rustige kleine camping, waar veel fietsers overnachten in hun kleine tentjes. Het is bewolkt met af en de zon en een heerlijke temperatuur om de hele dag buiten te zitten. Ik ben aan jouw boek begonnen Jelger.