Eindelijk op de Taranaki

Op zaterdagmiddag 750 meter voor de camping in New Plymouth begon het linker achterwiel vreselijk te piepen! We zijn onmiddellijk langs de kant gestopt. De band was nog hard, het wiel stond nog recht op zijn as en liep er dus niet af, maar het klonk wel onheilspellend. We zijn voorzichtig doorgereden. Dirk trapte een aantal keer op het rempedaal en trok de handrem aan en weer los, waardoor het piepende geluid wat minder werd. Zitten de handrem vast? We hebben ons geïnstalleerd op de camping met het idee om maandagochtend naar een garage te gaan.

Dat was vanmorgen en lang leve internet en Google Maps! De eerste garage had pas dinsdagmiddag om 15:00 uur tijd en verwees ons naar een garage 4 km verderop. Daar moesten we even wachten om vervolgens te horen dat de monteur vorige week zijn been had gebroken. We kregen weer een ander adres, vlakbij waar we begonnen waren. Nee, helaas, geen tijd, maar ze regelde wel een afspraak bij een nabijgelegen Fiat garage. Daar zag ik Dirk bij de receptie 3 keer het verhaal vertellen met handrembewegingen en ik begon te geloven dat geen enkele garage zin had in onze gehuurde camper. Maar voordat ik het wist stond onze camper op de brug en werd het wiel gedemonteerd. Er werd zwart stof weggeblazen uit de handremschoen, alles gecontroleerd en weer vastgemaakt. Het probleem was verholpen en voor de zekerheid heeft hij ook het rechter achterwiel gedaan en de bandenspanning gecontroleerd. Dit gedoe heb je liever opgelost in een grote stad dan over 3 weken op het Zuider-eiland bij een gletsjer staan en dan niet verder kunnen rijden.

Om 13:00 uur stonden we dan eindelijk met onze wandelschoenen aan, bij het infocentrum halverwege de Taranaki, van waaruit de wandelingen begonnen. We liepen slechts een paar kilometer omhoog, maar we moesten regelmatig stoppen voor het mooie uitzicht en om onze hartslag te laten normaliseren. Zie de video met de beklimming van de Taranaki.

Als overnachting kozen we een gezellige kinderrijke familiecamping aan het strand van Urenui. Nu zonder uitzicht op zee, maar rondom ons spelende, fietsende en gillende kinderen, flanerende tieners en druk kletsende en lachende ouders tot ’s avonds laat.